Yeni dönemin başlamasıyla birlikte yepisyeni ve birbirinden tezli üretimler, televizyon ekranlarında uzunluk göstermeye devam ediyor.

Direktör koltuğunda Recai Karagöz’un oturduğu, yapımcılığını Saner Ayar’ın üstlendiği ve senaryosunu Eda Tezcan’ın kaleme aldığı Show TV’nin yeni dizisi Aziz, bu akşam prestijiyle ekran macerasına başlıyor.

Başrollerinde Murat Yıldırım, Damla Sönmez ve Simay Barlas’ın yer aldığı Aziz dizisi, bir adamın halkını yine özgürlüğüne kavuşturmasının ve gerçek aşkı bulmasının kıssasını ekranlara taşıyor.

Her Cuma akşamı izleyici ile buluşacak olan O3 Medya imzalı Muhterem’in oyuncu takımı ve karakterleri merak ediliyor.

Ahmet Mümtaz Taylan, Fırat Tanış, İnanç Murat Akpınar, Eren Hacısalihoğlu, Suzan Kardeş, Ayten Soykök, Elif Sönmez ve Füsun Demirel ve Meral Çetinkaya yer alıyor. Bu güçlü takıma ayrıyeten Cenan Çamyurdu, Baran Akbulut, Haydar Köyel, Berkay Akın, Mehmet Avdan, Özgür Onan, İmren Şengel’in yer aldığı dizide kim, hangi karakteri oynuyor seyirciler tarafından araştırılıyor. İşte Aziz dizisinin oyuncu takımı ve karakter tahlilleri..

AZİZ DİZİSİNİN KONUSU

Antakya’nın en büyük ve tek halı üreticisi olan Payidar ailesinin oğlu Aziz Payidar (Murat Yıldırım) refah ve zenginlik içinde bir hayat sürdürmektedir. Fransız delegesi Mösyö Pierre’in (Fırat Tanış) oğlu Teğmen Andre’yi öldürmesiyle Yüce’nin mukadderatı değişir; doğduğu toprakları, biricik aşkını özcesi sahip olduğu her şeyi geride bırakmak zorunda kalır.

İki yıl sonra öldü zannedilirken geri dönüşü herkes için beklenmedik olur. Artık hiçbir şey eskisi üzere değildir. Aziz sahip olduğu her şeyi kaybetmekle kalmamış, Fransız işgali altındaki Antakya bıraktığından daha makus bir hal almıştır. Üstelik birinci aşkı Dilruba (Damla Sönmez) da amcası Galip Payidar’ın (Ahmet Mümtaz Taylan) oğlu Adem (Güven Murat Akpınar) ile nişanlanmıştır.

Her şeye sil baştan başlamak zorunda kalan Aziz, verdiği hayat çabası ile küllerinden tekrar doğarken; kolay bir köylü kızı olan Efnan’ın (Simay Barlas) beklenmedik bir formda hayatına girmesi ile duygusal manada da ikilemde kalacak, yaşadığı ağır his karmaşası sonrasında vakitle hem kendini hem de gerçek aşkını bulacaktır.

AZİZ DİZİ KARAKTERLERİ

AZİZ PAYİDAR (MUAT YILDIRIM)

Ben Aziz… Soylu ve varlıklı Payidar ailesinin birinci erkek evladıyım. Kendimi bildim bileli başıma buyruk, dik başlıyım. Hiçbir kararı uzun uzun düşünerek vermedim. Hep kalbimi dinledim. Ben hayatım boyunca herkesin kabul ettiği değil, kendi kalbimin doğrularının peşinden gittim. Bu yüzden onlar bana her baktığında bencil, kibirli, asi Muhterem’i gördü. Bense yansımama her baktığımda kendi hakikatinin gerisinden giden Muhterem’i… Herkesin öyküsü bir yerde değişir. Lakin hiç tanımadığım bir halıcı kızı kurtarmamın hayatımda çıkaracağı kasırgayı, öykümün bu derece değişeceğini asla kestirim edemezdim. Hayatımın her bir modülü kuru bir yaprak üzere diğer bir yere uçup savruldu. Fakat ben yaşıyorum. Yaşayacağım. Düştüğüm yerden ayağa kalkmayı babamdan öğrendim.

DİLRUBA (DAMLA SÖNMEZ)

Ben Dilruba… Hoşluğu nam salmış, ahu gözlü dilber… Paşazade torunu olarak geldim dünyaya. Ailem beni pamuklara sarıp sarmaladı. Güya camdan yapılmış, narin, kıymetli bir mücevhermişim üzere üzerime titrerdi. Hayatta hiçbir şeyi dilek etmemiştim, çünkü annem hacet bırakmadan ayaklarımın ucuna sermişti. Hayatta yalnız bir şey istedim ben…

EFNAN (SİMAY BARLAS)

Efnan benim adım… Efnan cennetteki hoş gözlü kız demek… Anam cehennem üzere bi konutta dünyaya getirmiş. Açlığın, fakirliğin, zulmün içene… Anam koymuş adımı. Dünyada veremediği cenneti adımda yaşatsın istemiş. Küçücüktüm öksüz kaldım. Lakin kelam verdim ben ağlamaycam, o zalım babama inat gülecem diye anamın mezarı başında. Talihim de daima kaş çatacak değil ya bana, elbette bir yerde gülecek yüzüme gülecek dedim. Gülmedi. Yokluk, sefalet, eziyet yakamı bırakmadı.

GALİP PAYİDAR (AHMET MÜMTAZ TAYLAN)

Ben Galip… Yüz yılı aşkındır Payidarların yuvası olan bu konakta dünyaya geldim. Bu ailenin reisiyim. Babamdan birinci öğrendiğim şey, içinde bulunduğumuz ahval ne olursa olsun, evvel soyadımızı ve cet yadigarı bu konutu ne kıymetine olursa olsun ayakta tutmak… Babamın kelamını kulağıma küpe ettim. Fransız işgalinde hislerimle değil aklımla hareket ettim. Hakikat ve makul yaptığım ataklarla Antakya’nın tek halı dokuma atölyesinin sahibi oldum. Yıkılmazdım daima. En yakınımdan, sevdiğim bayandan, çocuklarımın anasından aldım en büyük yarayı. Bir tek o gün yıkıldım. Ona verdiğim cezayla başladı kabimin taşa dönmesi. Acımasız, öfkeli, zalim bir adam oldum. Artık kimse canımı yakamaz. Bir evlatlarım.. Benim tek zayıf yanım onlar artık. İkisi için de canımı vermeye razıyım. Hele ki Adem kelam hususuysa akan sular durur. Yoluma çıkanı, rızkıma göz dikeni, emeğime el uzatanı, ihaneti affetmem. Bu kendi kanımdan ve soyumdan bir Payidar bile olsa gözünün yaşına bakmam üzerine basar, geçerim.

DELEGE PİERRE (FIRAT TANIŞ)

Ben Pierre… Bu kentin tek kelam sahibiyim… Antakya’nın ne dağında ne taşında benden habersiz tek bir kuş bile uçamaz. Bu kentte böbürlenerek ve kibirden zırhımla gezerek onlara bu toprağın kime ilişkin olduğunu hatırlatıyorum. Ben bu kent için bedellerin en ağırını ödedim. Biricik oğlumun kanı bu kentin toprağına karıştı. O benim hayatta ki tek desteğimdi. Oğlum ölünce anladım, acıların en büyüğü insanın evladını kaybetmesiymiş. Hiç geçmeyen, daima kanayan derin bir yara kaldı ondan geriye. Oğlumun acısı yüreğimde bir korken, onun asıl katilinin dışarıda olduğunu öğrendim. Pekala kimdi onu öldüren? Meydanda sallandırdığım o mecnun adam katili değilse, o vakit kim cüret etti ona el sürmeye? Günlerce başımı kurcalayan soruların yanıtı kolay bir köylü kızındaydı…

ADEM PAYİDAR (GÜVEN MURAT AKPINAR)

Ben Adem Payidar… Galip Payidar’ın biricik oğlu… Tüm hayatım bu… Galip Payidar’ın oğlu olmaktan, asil soyadımdan diğer bir vasfım yok benim. Bahtım o kuyuya düştüğüm gün değişti… O denli korkmuştum ki oradan yalnızca vücudum çıkmış tüm benliğimi o karanlık kuyunun tabanında bırakmıştım… O günden sonra hayattan hisseme düşen yalnızca mağlubiyet, hüsran oldu. Aziz daima ailenin mert oğlu bense korkak zayıf çocuğu olarak zihinlere kazındım… Her şeyin en yeterlisi Aziz’in oldu. Ses etmedim… Ta ki gönlüm aşka düşene kadar. Kara sevdaydı benimki… Aziz’in ona olan aşkı neydi ki? Ben onu Mecnun’un Leyla’yı, Ferhat’ın Şirin’i, Kerem’in Aslı’yı sevdiği üzere sevdim… Öl dese ölecek, servetimi, canımı, gururumu ayaklarının altına serecek kadar sevdim… Çekip vursa beni, mevtim Dilruba’nın elinden oldu diye sevinecektim… Aklını kaybetmiş üzere, bütün hücrelerimle sevmekti benimkisi… Anladım… Dilruba yoksa yaşamak haram bana… Dilruba’yı asla bırakmayacağım… Onun için Aziz’le, kardeşim dediğim adamla savaşacağım ve bu o denli bir savaş ki Dilruba’ya giden yolda benim için her şey mubah olacak….

KENAN (EREN HACISALİHOĞLU)

Ben Kenan… Acımasızlığın, adaletsizliğin tam ortasına doğdum… Doğduğum gün Payidarlar kıyametimi kopardı… Anamın döktüğü kanlı gözyaşlarını, kendi acılarımı, yaralarımı yıllarca içime gömdüm. Gömdükçe içimde bir dağ, kalbim bir taş oldu. Payidarlar bu devran daima bu türlü gidecek sanıyor. Lakin o denli bir şey yapacağım ki… O devranın çarkını kendime çevireceğim. Ben bu hayattan alacaklıyım… Hakkımı söke söke, can yaka yaka alacağım… Bundan bu türlü Aziz ne yapmak istese önünde ben olacağım… Başının girdiği her belanın, çektiği her kasvetin, kaldığı her enkazın tabanında bir ayrık otu üzere biteceğim. O sökecek ben tekrar onun yanı başında, bıkmadan, usanmadan kök salacağım. Yalnızca Aziz’in değil, tüm Payidarların yanı başında duran, çocukluğumun ahı tutmuş üzere bela, anamın intizarının karşılığı üzere musibet olacağım. Payidarlar ayaklarıma kapanana kadar, bu aileyi soyadlarıyla bir yerin yedi kat tabanına gömene kadar durmayacağım…

NİGAR PAYİDAR (FÜSUN DEMİREL)

Ben Nigar. Galip’in ablasıyım. Payidarların hoşlar hoşu biricik bahtsız kızı. İnsanın bahtı hoş olsun diye boşuna dememiş büyüklerimiz. Kız halaya çeker derler. Maksude’min de bahtı bana benzemiş. Gerçi o büsbütün kısmetsiz, ben bir yuva kurdum lakin ömürlü olmadı. Gencecik yaşta bir evlilik yaptım. Lisanlara destan bir düğünle evlendim. Daha yaptığımız düğün lisandan lisana konuşulurken kocam apansız hakkın rahmetine kavuştu. Çok göz yaşı döktüm, çok üzüldüm lakin gidene ne çare… Bir daha da ne yuva lafı ettim ne de yuva kurmaya meyil… Kendimi yeğenlerime, kardeşlerime adadım. Anaları üzere koruyup kolladım onları. Üçünü de evlat belleyip bağrıma bastım. Daima adaletli oldum. Sonra açık yürekli, lafını çekinmeden söyleyen biriyim. Palavra nedir bilmem. Bakmayın bu türlü sıkıntılı olduğuma aslında birçok vakit komik, sevinçli bir kadınım… Lakin onca sıkıntıdan bağrım yapıştı… Evvel Edip gidişiyle yaktı içimi. Sonra da Galip… Verdiği yanlış kararla hem kendini hem beni üzecek biliyorum… Ya çocuklar? Onlar her biri başka bir yürek sızısı benim için. Her biri izdivaç yolunda kendi felaketine gerçek sürüklenirken ben elim kolum bağlı kaldım. Hangi birine yansın bu Nigar? Maksude’nin iki cihan bir ortaya gelse olmayacak sevdasına mı? Adem’in kendini göz nazaran göre ateşe atmasına mı? Yoksa her attığı adımda başını belalara koyan Aziz’e mi?

HATİCE ANA (MERAL ÇETİNKAYA)

Ben Hatice… Hatice ana derler bana… Ben hem erimi hem de aslan üzere üç evladı mı vatana şehit verdim. Şehit anası olmak kolay değildir. Yüreğin yanar cayır cayır da şehittir diye sabreder, Rabbine için yana yana hamd edersin… Bilirsin cennettedir lakin yeniden de çok hasretlik çekersin… Bir boynu bükük, mazlum oğlum kalmıştı elimde lakin yazgıda ona da bu toprakta şehadet şerbetini içmek varmış. Zülfikar’ıma çok yandı içim… Yavrum saftı, mazlumdu… Zalimin iftirasına, zulmüne uğradı. Kınalı kuzumu şehit ettikleri gün ben bir yemin ettim. “Gün gelecek Zülfikar zulmün boynuna dayanacak! Onu o denli birine verecem ki zalimin boynunu kesecek. Onu buradan sürecek. Ve ben o güne kadar bekleyeceğim” diye ant içtim. Bekledim de… Benim yiğit evlatlarım gitti lakin Allah’ın yeryüzündeki yiğitleri biter mi? Mevlam bana Aziz’i gönderdi… Aziz benim mazlum yavrumun dualarının kabulü, gönlünde yatan şehitliğin sebebiydi… Zülfikar’ı Aziz’in avuçlarına bıraktım. O bana oğul ben ona ana oldum. Yeri geldi sırdaş, yeri geldi yoluna yoldaş oldum… Fakat Aziz en çok benim gönlümde ki yarama merhem, Allah’a ettiğim yeminimin umudu oldu.

AZİME (SUZAN KARDEŞ)

HANDAN (AYTEN SOYKÖK)

Ben Handan… Hoşlar hoşu gülünce yüzünde güller açan bayan. Dilruba’nın annesiyim. Paşa torunu, bir saray hanımefendisi… Ben bu dünyaya gözlerimi açarken galip doğmuşum. Hayatta kaybetmek ne yenilmek ne hiç tatmadım. Tatmayacağımda. Herkes gül cemalime aldanıyor. Beni narin şık bir inci çiçeği sanıyorlar. Lakin inci çiçeğinin ilişkin olduğu yerden sökülüp atılmaya çalışıldığında tüm zehrini akıtarak öldüren bir çiçek olduğunu şimdi bilmiyorlar. Karşılığında ödeyeceğim bedel ne olursa olsun ben kaybetmem. Zira hırs, tutku ve ihtiras hayat yolunda benim yoldaşım…

MAKSUDE PAYİDAR (ELİF SÖNMEZ)

Ben Maksude… Payidar ailesinin tek kızı. Babam Galip Bey’in göz bebeği, kardeşimin kıymetlisi… Sessiz içme kapanık uysal bir kızdım daima. Annesiz büyümenin tesellisini daima halamın göğsünde dindirmeye çalıştım. Babam her ne kadar annemin yokluğunu kapatmaya çalışsa da benim içimde kanayan bir yara olarak kaldı. Annesiz büyümenin etkisi ile daima bir yuva kurma hayaliyle yaşadım. Lakin olmadı. Babacığım o denli titriyordu ki üzerime ne kimselere vermeye kıyabiliyor ne de benden ayrılmaya gönlü razı oluyordu. Gel vakit git vakit yaşım evlenme çağını biraz geçti. Anladım ki babam biricik kızına kimseleri yakıştırmayacak… Kıyıp da el oğluna veremeyecek. Bende ilmek ilmek işlediğim nakışlarımı, ihtimamla hazırladığım çeyizlerimi, kalan son umutlarımı kapattım sandığa. Nasibimde yokmuş dedim. Yazgıma boyun eğdim. Ta ki onu görene kadar… Nasıl oldu anlamadan Mustafa’ya gönlümü verdim. Mustafa beş çocuklu, fakir bir adamdı. Babamın paşazadelere, soylulara yakıştıramadığı kızı gidip sıradan hem de beş çocuklu bir adama gönlünü kaptırmıştı. Hiç ummazdım; Bir gün bizi aşkı uğruna geride bırakıp çekip giden annemi…

MUSTAFA (BARAN AKBULUT)

Ben Mustafa… Beşi bi yerde derler bana. Eş dost oğlanlar yüzünden taktılar bu adı… Allah uzun ömür versin beş evladım var. Hanımım erkenden göçüp gidince biz altı erkek kalıverdik bi anda ortalıkta. Allah var, etraftan çok dediler seni helal süt emmiş biriylen baş göz edelim diye amma benim içime sinmedi. Gönlüme sığmadı dedikleri. Ben kendim bakarım evlatlarıma dedim. Daima çalıştım didindim. Sonunda Galip beyin yanında kalfa başı oldum. Lakin hiç ummadık bir şey oldu. Galip Bey’in kızı Maksude’ye gönül verdim. Gönlüme; “yahu dedim sen kim koskoca beyefendi kızı kim, yapma etme, yanarsın” dedim amma yok laf dinletemedim. Maksude’yle hislerimiz karşılıklı lakin bu sevdanın sonu yok. Onun üzere Beyefendi kızını yakıştırıp da koyarlar mı yanıma?

CEMAL (CENAN ÇAMYURDU)

Ben Cemal. Buralarda herkes Cemo der bana. Dünyaya gelmişim gelmesine de soran olaydı beyefendi oğlu olmadıktan sonra töbe gelmezdim. Mukadderat işte, bi marabanın oğlu olarak düştük bu hayata. Marabanın oğlundan ne olur? Ben size tabir; hiç bi şey. Benden de hiç bi şey olmadı. Aziz beyin çiftliğinde başımı sokacak bi damım birde boğazımdan geçen üç beş lokmadan öteki bi şeyim yok. Haa bir de güp karısı ( cadı gibi) bi karım var. Biraz tembelim. Benim kabahatim değil amma. Ne yapayım? Çalışmak yok fıtratım da. Mevlam o denli münasip görmüş. Piyizlenmeyi pek severim. Bir köşede kıvrılıp şekerleme yapmayı da… Sonra dedikoduyla da aram uygundur. Bu yüzden kulağım deliktir. Pek itimat olmaz bana. Kimin gemisine biner onun türküsünü çığırırım. Bi tek şey yazmaz benim kitabımda. Yediğim tasa pislemem ben. Bundan dolayı gayri ölürüm lakin tekrar de bırakamam Aziz Beyimi…

SELAHATTİN (HAYDAR KÖYEL)

Ben Selahattin… Buralarda herkes Dayı der bana… Kenan’ın akıl hocası, duyan kulağı, gören gözüyümdür ben. Pek sevildiğim söylenemez. Sonuçta onlar için günün sonunda haramla abat olan bi meyhaneciyim ben. Sanırlar ki harama bulaşanın hiç helal yolu yoktur. Burada herkes bilir, ben Fransızların adamıyım. Benim meyhaneme gelirler. Güvenirler bana. Bugüne kadar hiç yamuğum olmadı onlara. Benim yerde çekerler kafayı, çakır keyif oldular mı bildikleri ne var ne yoksa dökerler ortaya.. Bundan sebep bu kentte bilmediğim sır yoktur benim. Bizim halktan sadece Fransızlarla yakınım diye gün geldi yüzüme tükürende oldu, gerimden sövende. Umurumda olmadı. Ben baktım kendi gemimi yürütmeye… Lakin beni hor görenleri bir bir kazıdım aklıma. Gün gelecek devran dönecek. Bende o gün bir bir hesabımı göreceğim elbet…

ASLAN (BERKAY AKIN)

Ben Aslan… Galip Beyin sağ kolu sayılırım. Payidar köşkünün kahyasıyım. Bu konutta her işe evvel ben koşarım. Her vukuattan evvel ben haber alırım. Çarşıya pazara gittim mi öbür konutların çalışanlarıyla dedikodu yapmaya bayılırım. Ee öteki türlü nereden bileceğim epey sırrı? Herkesten evvel haberleri öğrenirim. Zira Galip Beyefendim eline boldur. Sakınmaz. Haber muştuluysa uçarak masraf müjdemi gani gani alırım. Yok değil, şer ise kulağımın üstüne yatarım. Dedikoduyu da parayı da her ne kadar sevsem de çalıştığım meskenin beyefendilerine de hanımlarına da sadığım. Diğerlerinden haberleri alırım lakin Payidarların köşkünde olup bitenden zerre bahis açamam. Maazallah kentte işsizlik, fakirlik kol gezerken, gözümün yaşına bakmadan koyuverirler kapıya. Bundan dolayı gırtlağımı kesseler tekrar konuşturamazlar, töbe konutun içinde olanı anlatmam kimselere… Yeniden de kelam vermeyeyim. Bana aşikâr olmaz.

Ensonhaber